لیلی بانو

 قدرت نه گفتن بالایی ندارم، به عبارتی کلا ً قدرتش ندارم، سر همین خیلی اوقات، وقت، انرژی، پس اندازم از دست رفتن حتی احساسم آسیب دیده...امسال همین مدلی شروع شد، پنج شنبه هم، خودت میدونی بعد گفتن پیش بین لیلی بانو...

سلام!حال همه‌ی ما خوب استملالی نيست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خيالی دور،که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گويندبا اين همه عمری اگر باقی بودطوری از کنارِ زندگی می‌گذرمکه نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد ونه اي لیلی بانو...

همبازی کودکی ها دیروز زنگ زده بود، تماس تصویری، بحث این اوضاع شد، یک باره برگشت گفت من هر وقت میومدم خونه ی شما می گفتن مجتبی اول پاهات بشور و بعد صدای خنده ی بلند من، گفتم هنوز یادته! گفت اختیار داری لیلی بانو...

چه خوب که آدم شخص دلخواهش را پیدا کند،
اما اینکه آدم توسط شخص دلخواهش
پیدا بشود
معجزه است، معجزه‌ای دلنشین...

هاروکی موراکامی

پ ن:

دوست دارم حسی بنویسم...!

لیلی بانو...

 دیروز خیلی دمغ بودیم، بچه ها برگشتند خونه های خودشون، پیشنهاد دادم سیزده تو حیاط باشیم، دم ماشینمون که بعد یک ماه چشممون به جمالش روشن شد موسیقی بشنویم، عکس بگیریم و کوبیده ی مرغ بپزیم و نون...خمیر ن لیلی بانو...

همیشه همین مدلی بود، سه روز که تعطیلی پیش میومد باید یه طرفی می رفتیم، گفتم نمیشه این هفته رو بند خونه باشیم، قهقه زد و به طرفم چرخید فکر کردم باز هم می خواد دلیل بیاره و قانعم کنه، گفت هر چی بانو بفر لیلی بانو...

ما تمامش می کنیم، از بهترین هایی بود که اون روزها خوندم، از کتاب هایی که دوست دارم بارها بخونم...گفتگوی صمیمانه اما منطقی لیلی و رایل، وقتی رایل همون اول از ارتباط با لیلی فرار میکنه، اما دوست داشتن ق لیلی بانو...

قصه این است که
شهر خفته در همهمه ی تردید و یقین
بعد از آن
کَس ندیده  آسمان را
نیلگون و آفتابی
آرام و مهتابی
خشکیده دریا 
از هجوم سهمگین غصه ها
پژمرده اند آلاله ها
از عطش عاطفه ها
شهر در حصار 
بیم و یأس
دور مانده  از فریادرس
و اما
خبر این است
در انتظار لحظه ها
مردی سواره می رسد
در واپسین ثانیه ها
نوری نمایان می شود
در جستجوی واژه ها
باران طلوع می کند
مهدی(عج) ظهور می کند.

زهرا جعفری

اللهم عجل لولیک الفرج

لیلی بانو...

یادت باشه که عشق واقعی با اجازه خودت شروع میشه...

پ ن:

رنگی رنگی گویا اول هفته نوشته بود، بامزه س حس میکنم دارم دقیقا ً ازش فرار میکنم...! و نمی دونم چرا!

لیلی بانو...

نه پدری ماند و نه پدربزرگی، چه کنم با صدا زدن های بی جواب...!

پ ن :

امروز متوجه شدم تا چه اندازه درونگرا هستم، نه پیام تبریک دوست دارم نه تسلیت، پروفایل نمیذارم، استوری هم چون از پاسخ دادن به رپلای کردن ها بی نهایت عاجزم و از به اشتراک گذاشتن تلخی ها...

لیلی بانو...